Choroba wdowia – dysfunkcja o poważnych konsekwencjach

Zespół Kehrera, znany też jako choroba wdowia, to – wbrew nazewnictwu – niebanalna dysfunkcja psychiczna, która dotyka wiele młodych, aktywnie seksualnych kobiet. Na czym polega i jak ją leczyć?
Choroba wdowia ma swoje podłoże w emocjach i psychice kobiety. Nie wynika jednak z jakichkolwiek zaburzeń. Istota problemu tkwi w niezaspokojeniu seksualnym – kobieta nie może przez dłuższy czas osiągnąć satysfakcji ze współżycia lub w ogóle nie współżyje, choć tego potrzebuje. Zespół Kehrera nie ma nic wspólnego z wybujałym libido – potrzeby chorej są naturalne, tyle że niespełnione.
Na chorobę wdowią bardzo często zapadają kobiety w stałych związkach, którym partnerzy nie potrafią zapewnić zadowalającego pożycia seksualnego. Może to wynikać z chorób lub dolegliwości, na które sami cierpią (choroby kręgosłupa, zaburzenia erekcji, cukrzyca), a z drugiej strony także z nierozumienia potrzeb partnerki czy z oziębłości. Choroba wdowia jest dysfunkcją natury psychosomatycznej – w jej przebiegu dyskomfort psychiczny przekształca się w stałe i dokuczliwie dolegliwości fizyczne.
Choroba wdowia – dwie fazy
O wystąpieniu objawów fizycznych choroby wdowiej możemy mówić wówczas, gdy przejdzie ona w drugą fazę. Faza pierwsza dotyczy wyłącznie psychiki kobiety i przejawia się ogólnym rozdrażnieniem, zdenerwowaniem, kłopotami z koncentracją czy nadmiernym pobudzeniem. Może być mylona z napięciem przedmiesiączkowym. Druga faza jest poważniejsza. U chorej zaczynają rozwijać się dolegliwości takie jak: bóle w okolicach kości krzyżowej i w dole brzucha, żylaki (odbytu, sromu, nawet podudzia), uporczywy świąd pochwy, obrzęk i zgrubienie macicy, skurcze w okolicy krzyża i macicy. Na podstawie powyższych dolegliwości chorobę tę nazywa się również zespołem pięciu objawów.
Jak leczyć chorobę wdowią?
Zespół Kerhera wymaga konsultacji z seksuologiem. W przypadku, gdy dotyczy kobiety w związku, nie poddaje się ona terapii samodzielnie, ale razem z partnerem (choć oczywiście może sama ją zainicjować). Rezultatem leczenia ma być poprawa życia seksualnego partnerów poprzez wzajemne poznanie i zrozumienie potrzeb seksualnych. Lekarz jako rozwiązanie problemu może zalecić pacjentce również masturbację, zaś w szczególnych przypadkach leki obniżające libido.